Rozdział II "Przeprasza się za coś bardzo złego..."

Taki wklejek :
W tym rozdziale pojawi się matka Ronnie i ogólnie już się będzie pojawiała.

Jennifer Miller

_____________________________________________________________________
Było to dla mnie strasznie miłe że każdy mi gratuluję. Przecież Ja tylko zaśpiewałam. Jednak byłam dumna z jednego odgryzłam się Malikowi i Melanie. Może to nie było nic wielkiego, jednak dla mnie w końcu było to coś. Taka cicha myszka jak ja została zauważona w momencie takim, który właściwie miał mnie jeszcze bardziej skompromitować. Wreszcie pokazałam na co Mnie stać. Ale jedno też mnie bolało. Wszystkie znane twarze, które tylko chciały mnie unikać i wyzywały mnie teraz stoją ze mną i rozmawiają jak gdyby nigdy nic. Nie wiem czy to moja wina że jestem taka łatwowierna i słaba, ale teraz wiem że muszę być silna i tak NA PEWNO będzie. Wyszłam z sali kierując się do łazienki. Stanęłam przed lusterkiem i spojrzałam w Swoje odbicie.
-Dasz radę!-powiedziałam do Siebie i się uśmiechnęłam. Wyszłam z łazienki i skierowałam się na dalsze lekcję. Dzień minął mi znakomicie. Czułam się bardzo fajnie jednak też niepewnie. Czy tak już będzie zawsze? Czy to tylko ten jeden dzień i wszystko wróci do przeszłości? Teraz tego nie wiedziałam i nie byłam pewna czy chce znać odpowiedź.



"Po krętej i da­lekiej drodze pełznę do ce­lu. 
I ten mur tuż przed nim. 
Z ce­gieł lat niewiary w siebie."

Wyjrzałam przez okno. Słońce świeciło i zachęcało do wyjścia na jakiś spacer. Tak i zrobiłam. Wyszłam i skierowałam się do parku. Usiadłam na ławce w samym środku parku. W oddali bawiły się dzieci wraz z Matkami. Dla mnie było to nieznane uczucie. Nie pamiętam kiedy zamieniłam ze swoją mamą kilka słów. Nie mamy ze sobą dobrego kontaktu. Nie wiem czy ona uznaję mnie jako swoją córkę czy nie. To pewnie dlatego że urodziła mnie mając zaledwie piętnaście lat. Nie było jej łatwo wiem o tym ale czemu ona obarcza winą mnie a nie siebie.? Przecież to Ona kochała się z tym kolesiem, którego nawet nie znam. I raczej go nie chcę poznać. Rozumiem byli młodzi, ale on ją zostawił samą z dzieckiem, którego nie chciał... I to wszystko wyjaśnia. Nie chciał. Mnie... Zastanawiam się czasami czy Moja matka mnie chciała. Czy nie chciała mnie przypadkiem usunąć. Przecież tylko Jej zawadzam. Nie wiem czy mnie kocha. Nigdy nie usłyszałam od Niej tego słowa chociaż bardzo bym tego pragnęła. Jedna łza samotnie spłynęła po moim policzku. Nie zwróciłam na Nią uwagi pozwoliłam aby dalej płynęła. Poczułam czyjąś obecność. Odwróciłam się w bok. Obok mnie siedziała dziewczynka. Uśmiechnęłam się promiennie.
-Czemu płaczesz?-zapytała po chwili.
-Wiem czasem życie jest takie niesprawiedliwe. A człowiek musi sobie czasem popłakać aby to z siebie wyrzucić.
-Ale ty już nie płacz dobrze?-spojrzałam na Tą dziewczynkę nie wiedziałam co powiedzieć. Pierwszy raz widziałam ją na oczy, jednak ona potrafiła wywołać na Mojej twarzy uśmiech.
-Obiecujesz?-odezwała się kolejny raz.
-Obiecuję.-kolejny raz tego dnia się uśmiechnęłam.
-A teraz wracaj już do domku bo będzie padać.-Spojrzałam się w chmury nie zapowiadało się na deszcz. Świeciło słońce i nie było ani jednej chmury.
-A księżniczka jak się nazyy...-odwróciłam się w stronę gdzie jeszcze przed chwilą siedziała dziewczynka jednak teraz już jej tam nie było. To było strasznie dziwne zachowanie. Nawet jak na małą dziewczynkę. Rozumiem że dzieci są ufne no ale czy każde dziecko podchodzi do obcej dziewczyny i jeszcze z nim rozmawia jakby ją znała. Ja nie wiem ale na pewno tak bym nie postąpiła. Wstałam z ławki i skierowałam się w stronę domu.
-No i 30 minut drogi przede mną-pomyślałam i szłam dalej.Całą drogę szłam i rozmyślałam. Gdy przeszłam już praktycznie 3/4 drogi zaczął padać deszcz. Dobrze że na razie tylko kropiło i mogłam jeszcze uciec przed ulewą. Biegiem wleciałam do domu. Wydawało mi się że nikogo nie było. I tak było lepiej. Weszłam do kuchni i nalałam sobie wody. Usiadłam na blacie. Po jakimś czasie usłyszałam jakieś stukanie dobiegające z pokoju mojej Matki. Pierwsza myśl jaka przyszła mi do głowy to ta że ktoś się do nas włamał...


"Zdrada to cios, które­go nie ocze­kujesz. 
Jeśli dob­rze poz­nasz swo­je ser­ce,
 to nig­dy Ci ta­kiego ciosu nie za­da. 
Będziesz bo­wiem znał je­go naj­tajniej­sze 
marze­nia i je­go tęskno­ty, i będziesz je sza­nował. 
Nikt nie może uciec przed włas­nym ser­cem. 
Dla­tego le­piej słuchać, co ono mówi. 
Aby żaden nies­podziewa­ny cios nig­dy Cię nie dosięgnął."

Zeskoczyłam z blatu nadal trzymając szklankę w dłoni. No co może się do czegoś jeszcze przydać tak.? Podeszłam na paluszkach pod drzwi i nadal słyszałam stuknięcia, które teraz następowały coraz częściej. Zdziwiłam się. Złapałam za klamkę i ujrzałam Moją Mamę w łóżku z jakimś kolesiem. Uwierzcie Mi to jest ostatnia rzecz jaką chce zobaczyć córka. Upuściłam szklankę, którą nadal miałam w ręce. Odłamki szkła powędrowały w każde możliwe miejsce i kierunek w pokoju. Teraz dopiero zwrócili uwagę na to że tu jestem. Najpierw zareagowała moja mama a potem ten typ, który się odwrócił.
-O mój Boże...-powiedziałam i skierowałam się do mojego pokoju. Nie mogłam uwierzyć w to co tam zobaczyłam. To musi być sen albo ja jestem w jakimś durnym programie i za jakiś czas ktoś wyleci i krzyknie.
-MAMY CIĘ!-Jednak na to się nie zapowiadało. Położyłam się na łóżku i nie mogłam uwierzyć w to co się tam wyprawiało. Mogła chociaż te głupie drzwi zamknąć i nic by się nie stało a teraz ten obraz będzie mnie prześladował po nocach. Usłyszałam jak drzwi się otwierają a w Nich staję moja rodzicielka. Usiadła na krawędzi łóżka i nic nie mówiła. Patrzałam na Nią zmuszając ją tym samym aby się wreszcie odezwała.
-Przepraszam-powiedziała cicho. Myślałam że powie coś więcej jednak tak nie było.
-Nie przep­raszaj. Przep­rasza się za coś bar­dzo złego. Za coś, co czy­ni Cię pus­tym w środ­ku a zarazem smut­nym i win­nym. Przep­roś najpierw samą siebie za to, że poz­wo­liłaś aby takie zdarzenie w ogóle miało miejsce. Po­tem przep­roś, tym sa­mym obiecując, że już nig­dy nie będzię miało takie zdarzenie miejsca. W in­nym ra­zie, twe słowa poz­ba­wione są wartości. A teraz wyjdź.-powiedziałam zimnym głosem. Moja Matka wstała i wyszła. A ja zostałam z rozmyśleniami sama. Jak to teraz będzie. Przecież to nie może tak być. Nie z nim. Nie teraz...


***

Wyszło jak wyszło. Jednak mam nadzieje że komuś przypadnie do gustu. Kiedy następny? Sama nie wiem może uda mi się jeszcze napisać przed wyjazdem na koncert. A na koncert jadę już w Piątek. Może się udać a może też nie. Jednak to też zależy od was ;) Co sądzicie i wgl.?
No i ogólnie pozdrawiam moją Nike! która cały czas spamiła o to kiedy wreszcie rozdział. I ogólnie  ten oto rozdział pojawił się dzięki Niej ; * Kocham cię Zjebie! <333
Ogólnie Kurewsko was wszystkie kocham ! <3333